چند ماه بعد...

سخن مدیر مسوول و سردبیر هفته نامه ی « ساحل دریا » ،  مهدی حلاجیان ؛ شماره ی  87  ؛   14 بهمن ماه  1395

در اولین ایام دهه ی پیروزی انقلاب اسلامی بدون حضور یکی از اثر گذارترین چهره های انقلاب و نهضت اسلامی مردم ایران ، حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی هستیم.

او که در همه ی نقاط عطف نهضت ، انقلاب و جمهوری اسلامی همگام با ایران و ایرانیان بود. پیروزی انقلاب مرهون رهبری بی بدیل حضرت امام خمینی رحمت الله علیه و داشتن شاگردان و همراهان از جان گذشته ای بود که با تحمل همه ی ناملایمات ، گام های پیروزی را یکی پس از دیگری پیمودند و تا امروز امتداد یافت.

توکل به خدا ، رهبری توانمند ، وحدت همه ی گروه ها و حضور یکپارچه ی مردم عامل پیروزی بوده و امتداد انقلاب نیز وابسته به همین گزینه هاست.

چند ماه بعد یکی از اساسی ترین انتخابات دوره ی جمهوری اسلامی برگزار می شود. اهمیت این انتخابات به جهت فقدان حضور آیت الله هاشمی رفسنجانی ، روز بروز بیشتر لمس می شود. برکسی پوشیده نیست که او یکی از اصلی ترین قطب های اثر گذار انتخابات ریاست جمهوری بود. چه زمانی که کاندیدا نبود و چه مقاطعی که خود حضور داشت.

انتخابات 76 با یک سخنرانی در خطبه های نماز جمعه دگرگون شد ، سال 84 حضورش چالش بزرگی در طیف های سیاسی شد ، سال 88 عدم حضورش ملموس بود اما آن چه انتخابات 88 را ماندگار کرد نام او در فقدان حضورش بود!!! . سال 92 رد صلاحیتش باعث دگرگونی آرا شد و اینک در سال 1396 اولین انتخابات ریاست جمهوری در زمان پس از وفاتش برگزار می شود.

آگاهان سیاسی از اثر گذاری نام او در آتی سخن می گویند و بر این باورند که تعیین کننده ی برنده ی انتخابات  دوازدهمین رئیس جمهورنیز نام او خواهد بود.

البته چند ماه بعد انتخابات شوراهای شهر نیز برگزار می شود ، هرچند مدتی است برخی تلاش هائی را برای شناساندن خود به عنوان کاندیدا در آتیه بروز داده اند، اما واکاوی شعارهای منتخبین گذشته ی شورا و اثرات آن ها بر توسعه ی منطقه ، می تواند راهنمای خوبی برای انتخابات بعدی شوراها باشد.

هر عضو شورا می داند که بین شعارها و عملش ، بین تعارف ، ترس و اغماض آن ها در برابر طبقات مختلف اجتماعی که با آن ها سر و کار دارند چه تفاوت هائی است. میزان باج دادن ها برای حفظ کرسی در آتیه را نیز می دانند. اما فارغ از عملکرد وجدانی آن ها ، رصد شعارها و عملکرد شورائیان امروز و نقد کجروی های آنان وظیفه ی ذاتی رسانه ها و مردم است ، که آرام آرام دامنه ی این گونه بحث ها و گفت و گوها در محافل و مجالس پر رنگ تر خواهد شد.

اندکی صبر... فقط تا چند ماه بعد...