پرستش و نیکی

سخن مدیر مسوول و سردبیر هفته نامه ی « ساحل دریا » ،  مهدی حلاجیان ؛ شماره ی  82  ؛   15  آبان ماه  1395

پروردگارت مقرر داشت که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکی کنید. هرگاه تا تو زنده هستی ، هر دو یا یکی از آن دو سالخورده شودند ؛ آنان را میازار و به درشتی خطاب مکن و با آنان به اکرام سخن بگو. در برابرشان از روی مهربانی سر تواضع فرود آور و بگو : ای پروردگار من ، همچنان که مرا در خردی پرورش دادند ، بر آن ها رحمت آور ... حق خویشاوند و ممسکین و در راه مانده را ادا کن و هیچ اسرافکاری نکن. ( سوره ی اسرا آیات 23 ، 24 و 26 )

بخشی از دستور صریح قران ، کتاب نجات بخش زندگی است که جمع کثیری از مسلمانان ، به سادگی آن را کناری می گذارند و ادعای مسلمانی آنان سخت و تهوع آور است. راه دوری نرویم ، ابتدا از خویش ، خانواده ، همسایه و هم محلی ها مثال نقض این دستور را وارسی نمائیم و آن گاه تلنگری مناسب ، به خویش و بعد به دیگران زنیم. آن گاه با صدای بلند از خویش بپرسیم " و اما بقول شیطان الرجیم ، فاین تذهبون ! " به کجا می رویم؟

خداوند در کنار پرستیدن خویش نیکی به پدر و مادر را آورده و همسنگی و همطرازی آن بدان معناست که ارزش والدین ، به صرف والد بودن ، تربیت و پرورش ما آن قدر هست که هستی بخش آن را در کنار خود قرار داده است.

در بین مردم اما هستند کسانی که نگهداری از پدر و یا مادر ناتوان خویش را از هر کاری پر اهمیت تر می دانند. سختی و دشواری های  نگهداری و تر و خشک کردن آنان را به جان می خرند و حتی در تاسی از قران کریم و در صبر بر مشکلات ، کلمه ی " اوف " را در حق والدین خود به کار نمی برند.

وجدان آسوده ، آرامش قلبی و رضایت پدر و مادر ؛ ارمغانی است که پاداش اخروی آن را آفریننده ی بخشنده و مهربان به آن ها وعده داده است.

قدر ِ احساس قدرت و توانمندی با تکیه گاهی پدر ، مهربانی و عشق با آغوش مادر  را کسانی می دانند که از نعمت داشتن آن محرومند. با همه و به خصوص بر پدر و مادر خویش مهربان باشیم.