گرانی افسار گسیخته و یقه ی باریک مردم

زمانی که محمود احمدی نژاد با شعار « عدالت ورزی و مهرگستری » و با رویکرد زنده کردن آرمان های انقلاب پا در عرصه ی ریاست جمهوری نهاد کمتر کسی فکر می کرد که « صاحبان اصلی انقلاب » دچار سختی و مرارت شوند. 

او با پوشیدن لباس رفتگری نشان داد که می خواهد با کمترین مردم برابر باشد ؛ کاپشنش مشهورتر از خود او شد و ماشین از رده خارجش  ارزش میلیاردی پیدا کرد. 

حرف های تند و صریح و گاه خارج از اصول دیپلماسی او زبانزد شد و سخنرانی های تند او در خصوص اسرائیل و هسته ای گاهی بحران ساز.  

هدفمندی یارانه ها برای کاهش فاصله ی طبقاتی و افزایش قیمت بنزین به منظور رعایت حقوق کسانی که فاقد وسیله ی نقلیه هستند در رسانه ها ساز شد. 

وقایع انتخابات ۸۸ و حاشیه های بی شمار اطرافیانش هر روز موجی جدید در کشور راه انداخت. 

معجزه ی هزاره ی سوم ؛ پیامبر عصر جدید ؛ کوروش قرن بیستم القابش بود و اما اینک پافشاری او بر برخی از نزدیکانش قطب های نا همنام اصول دیپلماسی و سیاست کشور را همنام کرده است و هر لحظه می خواهند از هم دورتر باشند. 

این ها نوشته شد تا یاد آوری ای باشد از سال ۸۴ تاکنون ؛ تا به مطلع نوشتارم برگردم.  

این روزها قیمت سهمیه ای بنزین برای مصارف شخصی و ۶۰ لیتر در ماه نسبت به قیمت ۸۰ تومانی سال ۸۴ ؛  ۵  برابر شده است . ( ۴۰۰ تومان ) . و اگر بیشتر از سهمت خواسته باشی استفاده کنی ۷۵/۸ برابر  یعنی ۷۰۰ تومان شده است . رانندگان تاکسی از میزان سهمیه شاکی و میزان هزینه فایده ی درآمد تاکسی را ناکافی می دانند و هرکس کرایه ی مطلوب خود را می گیرد. 

اکثر ماشین داران « مسافر کش » شده و دغدغه ی معیشت دارند.  

قیمت نان  ده براب شده است. قیمت پنیر بیش از سه برابر شده است. 

 دیگر کسی تعارف نمی کند به منزل ما بیا . چرا که قیمت نان و پنیر آنقدر گران شده است که به صرفه نیست میهمانی برای عصرانه دعوت شود.

امروزه تقریبا غیر ممکن است به میوه فروشی و حتی به خواربارفروشی مراجعه کنی و قیمت یک جنس مشابه را در آن مساوی ببینی. ارزان بودن آن پیشکش. 

امروز اگر جنسی را خریدی مطمئن هستی نسبت به قیمت فردایش سود کرده ای. 

حق و حقوق مردم در چالش های مزخرف سیاسی پیش آمده گم شده است . کسی پاسخگوی افزایش قیمت ها و گرانی نیست. قوای سه گانه دنبال این هستند  بدانند کدامیک در راس امورند. فارغ از این که این در راس امور بودنشان منافعی برای « ولی نعمت های انقلاب = مردم » داشته باشد.  

اکثر نمایندگان مجلس که باید وکیل ملت بودند؛  « وکیل الدوله » بودند و چون چربی دولت پائین آمده ؛ « وکیل الحکومه » شدند.

جناح های اصولگرا ی اصیل نگران تصاحب قدرت از سوی اصلاح طلبان و سایرین هستند بدون آن که در فرصت مسند قدرت از آن استفاده کرده و دل مردمی که سنگشان را به سینه می زنند بدست آورند. 

احساس می کنم جنگ تصاحب قدرت همه ی جناح های مسند نشین قدرت را کور کرده است و فارغ از فشارهای وارده بر مردم ؛ دنبال این هستند که در اسفند ۹۰ و یا تابستان ۹۲ چه کسی عرصه ی سیاسی را تصاحب خواهد کرد و از همینک « سینه زن »  هیات آن قدرتمند آینده باشند. 

گاهی نوشتن سخت می شود. روزهای مدیدی است که ننوشته ام نه این که حرفی برای گفتن و نوشتن نیست. نه. حرف های گفتنی و نوشتنی بسیار است اما حساسیت قدرت طلبان شدید شده است و با هر حرف حقی که احساس کنند « گوشه ی قبایشان » بدان گیر خواهد کرد ؛ بر آشفته خواهند شد و « دعوی دفاع از ولایت » را چماقی کرده بر سر نویسنده و گوینده فرود خواهند آورد. 

از نوشتارم بر آشفته نشوید. قدر انقلاب و خون هایی که برای پر بار شدن آن ریخته شده است را بدانید.  

مهمترین مشکل مردم اینک تصاحب قدرت بدست این جناح و یا آن جناح نیست . مردم نگران سیر شدن شکم های خود و خانواده اشان هستند. مردم نگران دین و ایمانشان هستند چرا که نص صریح پیامبر است که : از دری که فقر در آید ؛ ایمان خواهد رفت. 

مردم به گرانی ها عادت نکرده اند . مردم می دانند امروز نسبت به فردا قیمت ها بیشتر خواهد شد. مردم می دانند که این روزها کسی به فکرشان نیست. 

از جمله ی آخر باید ترسید و نگران بود.   

گرانی افسار گسیخته شده و یقه ی مردم باریک. 

نگران باید بود ؛ چرا که این یقه گیری عاقبت خوبی را رقم نخواهد زد.  

شاید بپرسید چرا از زبان « مردم » سخن می گویم ؛ کافی است که در جمع چند نفره و در تاکسی و ... یکی از افزایش قیمت بگوید. آنگاه هدف نوشتارم سهل الوصول تر برایتان بدست خواهد آمد.