شورِ شعور

سخن مدیر مسوول هفته نامه ی « ساحل دریا » شماره ی  81  ؛   17  مهر ماه  1395

محرم ماهی است که همه ی مردم در آن مشارکت ویژه دارند. از حضورمادران به همراه شیر خوارگان حسینی تا همایش نوجوانان "  احلی من عسل " . از مساجد محل ها تا هیات ها ، تکیه ها ، ایستگاه های صلواتی . از جامه های سیاه بر تن تا پارچه نوشته های اعلام عزاداری در هر کوی و برزن. از نوحه ، مراثی نوگلان تا نوای پیرغلامان.

مشارکت کنندگان در عزاداری امام حسین علیه السلام از هر قشر و طایفه ای هستند. از مسلمان تا غیر مسلمان. از شیعیان مومن تا مسلمانان اسمی که فقط نام مسلم را به یدک می کشند و فقط در برخی مراسم به ناچار رنگ اسلامی به خود می گیرند و در موقع عقد قران به کف حدیث " النکاح سنتی ... " می خوانند و در موقع دفن با تکان دادن سر توسط تدفین کننده ، صدای " اسمع ، افهم ... " را درک می کنند.

آن هائی که " وای بر کم فروشان " قران را نمی شنوند . آن هائی که " نماز را به پای دارید " را نمی فهمند. آن هائی که " امر به معروف و نهی از منکر"  قرآن را  ندیده اند. آن هائی که " حرمت شراب " را نشنیده اند. آن هائی که حرام و حلال دنیا  و آخرت برایشان نامفهوم است.

همه سینه زن ، زنجیر زن ، طبل کوب ، سنج زن ، نذر کننده ی خیرات ، پخش کننده ی نذورات و هریک گوشه ی کار هیات ها و دسته های عزاداری را به عهده دارند. تفاخر در دسته ی عزاداری بزرگتر ، سنج بیشتر ، طبل غیر قابل حمل تر ، شور بیشتر در هنگامه ی رسیدن به جمعیت ها و مساجد ، تعویض مداح با صدای خوشتر در بزنگاه ها ، تعداد قربانی گوسفند در زیر پای هیات ها ، دعواهای همیشگی در پس ورود و خروج هر هیات ، دسته و پس از پایان دسته روی . از نامنظمی در صف تا خراب شدن بلندگوها و ...این ها بدون در نظر گرفتن انحرافات رسوخ کرده در عاشوراست.

هر محرم ذکر مصائب شهدای کربلا و اهداف آن را می شنوند ، همه واقعه ی کربلا را از حفظ اند. اما دریغ از اندکی تفکر و شعور پیرامون فلفسه ی قیام عاشورا. اهداف عالیه ی سرور شهیدان . ای کاش به جای آن همه شور ، چاشنی شعور قیام کربلا نیز در دل مردم رسوخ می کرد. ای کاش فلفسه ی حج نیمه تمام سید الشهدا و هجرت به سمت کربلای او و خانواده اش ، شهادت او ، عزیزان ، یاران و همراهانش ، نماز ظهر عاشورایش و پس از آن همه مصیبت ، سخنرانی های آتشین اسوه ی صبر و تقوا ، حضرت زینب کبری در دستور کار هر عزادار امام حسین علیه السلام قرار گیرد.

شورِ شعور مهم تر از شور ِ بدون شعور و آگاهی است و اگر درصدی از شورِ حضور در مراسم ، آمیخته با درک فلسفه ی عاشورا می شد ، آن گاه این جمله بیشتر معنا می یافت که " هر روز عاشورا و همه جا کربلاست " . آری عالم محضر خداست و برای خدائی شدن باید ترک معصیت کرد و تظاهر به اسلام و مسلمین آفتی شده است که در شورِ مراسم امروزه ی عاشوراها ، فقدانش احساس می شود.