عشق و ترس

سخن مدیر مسوول هفته نامه ی « ساحل دریا » شماره ی  77  ؛   1 تیر ماه  1395

نیمه ی رمضان زاد روز یکی از معصومین و امام شیعیان است که " کریم اهل بیت " ، " تنهاترین سردار " و " مجتبی " مهمترین  معرفه های شناخته شده ی او در جامعه است.

توصیف و بسط هر کدام از القاب آن پیشوای مظلوم ، خود دفتری مستقل می طلبد. در این مختصر " تنهاترین سردار " بودنش دارای نکات ظریف و ارزشمندی است که واکاوی آن اتفاق آزار دهنده ، تجربه ی ارزشمندی را هدیه خواهد نمود. از دلایل اصلی این تنهائی ؛ رویکرد عوام و خواص و دنیا زدگی آنان است . عشق به قدرت و ثروت در برخی و ترس از قدرت و ثروت برخی دیگر ، عامل اصلی تنها ماندن کریم اهل بیت است.

برخی چشم بستن برخی از عوام و خواص  در شهادت امام حسین علیه السلام در روز عاشورا را اوج دنیا طلبی آنان می دانند و در یک جمله ی کوتاه " پرشدن شکم ها از حرام " عامل آن اتفاق تلخ تاریخ معرفی شده است.

عشق و ترس یاد شده ، در انسان ها نمرده است و هستند بسیار کسانی که قدرت و ثروت برایشان آرمانی در قله های رفیع عشق و ترس است. همینک نیز ، کم نیستند آنانی که به ثمن بخس ،  دنیا و آخرت خویش را فرو می گذارند تا دمی از لذت این دوگانه سیراب شوند.

" هل من مزید " انسان ها ، تمثیلی زیبا از قران از آن عشق و ترس است. عشق رسیدن به آن ها و ترس از دست دادن آن دو و یا ترس از صاحبان آن دو صفت. راه بازگشت از این مسیر پرخطر ، با تمسک به این آیه " قناعت " است. نه به معنای پشت کردن به قدرت و ثروت معقول ، بل دور شدن از زیاده خواهی ِ بی انتهای ِ سیری ناپذیر.

اینک لازم نیست چشم بگردانیم و ببینیم که چه کسانی درگیر این دو صفت هستند ، کافی است در خود بنگریم و ببینیم در کجای این مسیر قرار داریم. راه اصلاح جامعه  تحدید و تهدید نیست بلکه از خود خواستن و فائق آمدن بر خواهش های خود است. کافی است هرکس در اصلاح خود بکوشد و راه را بیابد. سرجمع پیدا شدن این اصلاح ، پاک شدن جامعه از رذایل است. اگر آن عشق و آن ترس تبدیل به یافتن راهی معقول و مبتنی بر حلال خداوند قرار گیرد ، هیچ گاه سرداری تنها نخواهد ماند ، به ویژه آن که آن سردار، امامی چون حسن علیه السلام و یا پیشوائی چون حسین علیه السلام باشند که چکاد صلح و جنگ در تاریخ هستند.