دو گانه ی غم و شادی در آغاز سال نو

سخن مدیر مسوول نشریه ی « ساحل دریا » شماره ی 33  ؛  بیست و نه اسفند ماه  1392

در تقویم قدیم ایرانی 365 روز سال به 12 ماه 30 روز تقسیم می شد و پنج روز باقی مانده خارج از تقویم بوده و به اصطلاح از عمر محسوب نمی شد. این پنج روز را پنته ، پنتک و در گویش قدمای منطقه پنجیک نام گذاری کرده اند.

پنجیک روزهای زنده نگهداشتن یاد اموات و سر زدن به گورهای آنان و اهدای هدایا و نذورات برای شادی آن ها ؛ سپری می شد.

پس از آن نیز چهار روز اول سال نو را به دیدار زندگان ، بزرگان ، خانواده ، دوستان و آشنایان رفته و در مدلی دیگر به شادمانی و جشن می پرداختند.

مجموع پنجیک و چهار روز نخست سال ، 9 روز یا نو روز را تشکیل می داد. هرچند برخی معتقدند نو روز همان روز نو است و اولین روز سال جدید را می گفتند. 

همینک نیز مردم ایران نه به اندازه ی پنج روز ؛ اما آخرین پنج شنبه ی سال را به دیدار مقابر اموات می روند و برای شادی روحشان از خدا طلب مغفرت می کنند و اما چهار روز نخست ؛ در تقویم رسمی ، تعطیل و همان سنت پیشنیان را برای دیدار بزرگان ، اقوام و آشنایان را پاس داشته اند.

اما انتهای سال 1392 و آغاز سال 1393 هم زمان با سالروز شهادت بانوی دو عالم حضرت فاطمه سلام الله علیها می باشد و مردم منطقه مانند سالیانی پیش که ماه شهادت حضرت امام حسین علیه السلام با آغاز سال نو یکی شده بود ، ضمن پاسداشت سنت نیاکان و دید و بازدیدهائی که تحت عنوان صله رحم از تاکیدات موکد اسلامی نیز هست ، حرمت ماه محرم را حفظ نمودند ؛ امسال نیز با دوگانه ای از شادی و غم چنان با مدیریت کارآمد عبور می کنند که بر هیچکدامشان خللی وارد نشود.

بزرگداشت اموات و صله ارحام و « دوست داشتن چیزی که پیامبر اسلام دوست دارد » ؛ نکات ظریفی است که مردم ایران با آغاز سال نو آن را به جهانیان عرضه خواهند داشت. 

شاید این تقارن نزدیک ترین تکرار سنت پیشینیان در یادکرد اموات و زندگان باشد. با درخواست سالی پر برکت از کرامت اهل بیت علیهم اسلام ، امید است آینده ی روشن ایران اسلامی به بهترین وجه رقم بخورد.