آرامش پس از بحران

سخن مدیر مسوول نشریه ی « ساحل دریا » شماره ی 31  ؛  سی م بهمن ماه  1392

بارش برف 140 سانتی متری که در 50 سال اخیر در غرب مازندران بی سابقه بود و نحوه ی مدیریت و رسیدگی به مردم و منطقه  ، باعث شد بار دیگر انگشت اشاره ی اتهام به فقدان توجه مرکز نشینان استان نشانه رود.

کمبود زیر ساخت های اولیه ی رفع بحران برف از جمله تجهیزات بازگشائی معابر و ماشین های برف روبی ، و انباشته شدن مسیر های تردد از برف یکسو و قطع آب و برق و کمبود نان و مایحتاج عمومی از دیگر سو و حتی فقدان پوشش خبری مناسب در روزهای نخست ، آزمونی برای کارکرد در مدیریت بحران بود.

هرچند تلاش شبانه روزی مدیران  شهرستانی که در این چند روز فرصت دیدار و حتی مکالمه ی تلفنی با خانواده هایشان ، از آن ها سلب شد ؛ بسیار سخت و آزار دهنده بود ، اما مردم راضی نشدند. نارضایتی مردم به سبب کمبود تلاش مدیران نبود بلکه به لحاظ نرسیدن به خواسته های منطقی و بسیار ساده ی قابل حصول بود. فقدان ارتباط مناسب به علت قطع برق و از آن مهمتر نبود شماره ای برای پاسخگوئی در مواقع بحرانی ، دسترسی به مسوولان را دشوار کرده بود ؛ تا جائی که به زعم مردم « هیچ کس پاسخگو نبود! ».

رسانه ی بومی استان مازندران در سه روز اول بحران نتوانست خوب عمل کند و حجم مشکلات و مصائب را به درستی پخش تا عمق بحران به مسوولان استانی و کشوری منعکس شود . هرچند ارتباط برخی شهروندان با مسولان رده بالای کشوری و رسانه ای توانست پوشش خبری مناسب و حضور با تاخیر مسوولان استانی و کشوری را سبب شود و این امر مرحمی بر دل مردم منطقه بود اما در عمل گرهی از کارهای مورد نیاز مردم در چهار روز نخست  را باز نکرد.

اینک اما بحران فروکش کرده است، اما دامنه ی نارضایتی ها نه تنها کاهش نیافته بلکه مطالبات دیگری بر آن افزون شده است. وقت آن رسیده تا در آرامش پس از بحران برضعف های مدیریتی و کمبودهای تجهیزاتی از همینک برای آینده تدبیر شود و مصرانه از استان و کشور مطالبات به حق مردم پوشش داده شود ؛ خسارات برآورد صحیح و پرداخت شود ، وعده های مسوولین استانی و کشوری عملیاتی شود و با گفتن این هم تمام شد چند باره مشکلات 86 و 92 را در سال های بعد تجربه نکنیم.