شعری از حکیم فردوسی

در این خاک زرخیر ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین 

چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد

کجا رفت آن دانش و هوش ما؟
که شد مهر میهن فراموش ما

نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آیین دیرین ما؟

گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بدان پس که بودی دلیر

به یزدان که گر ٬ ما ٬ خرد داشتیم
کجا این سرانجام بد داشتیم؟

نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آن روز دشمن به ما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت 

از آن روز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد 

چو ناکس به ده کدخدایی کند
کشاورز باید گدایی کند 

اگر مایه ی زندگی بندگی است
دو صد باره مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم