در حاشیه ی انتقال دانشگاه علوم پزشکی واحد بین الملل رامسر به ساری ؛ ماندن یا بردن ؛ مسئله این است.

ماندن یا بردن ؛ مسئله این است.

حکایت غریبی است دور بودن شهرستان های غرب مازندران از مرکز استان. فاصله ی حدود 300 کیلومتری شهرستان رامسر از مرکز استان مازندران ؛ ساری ، مشکلاتی برای مردم منطقه دارد که سال ها آن را فریاد می کردند ؛ اما گوش شنوائی نبود. دوری مسافت ، هزینه های مالی و جانی مسیر رفت و برگشت زمانی بیشتر « درد » را افزون می کرد که به اداره ی متبوع می رسیدی و با یک جواب کلیشه ای روبرو می شدی : « امروز مسوول دنی یه ، بورده مرخصی ، فردا انه ؛  شه بور ». حال ارباب رجوع غرب استانی در تشویش ماندن یا رفتن بود. اگر بماند ، کجا بماند؟ و اگر برود. تا به رامسر برسد شب شده است و دوباره باید نیمه شب منتظر اتوبوس گذری اردبیل به گرگان بماند تا شاید جای خالی در ته اتوبوس نصیبش شود و صبح اول وقت در محل مورد نظر باشد. و این مصیبت بود اگر باز مسوول مورد نظر از مرخصی نیامده بود !

این حکایت غریب را مرکز نشینان نشنیدند و یا نخواستند بشنوند و هربار این نکته را یاد آور می شدند که دوری راه قابل تحمل باید باشد!!

اما در عوض هیچ مدیر کلی با میل و رغبت به منطقه نیامد!. با آن که راننده ی اختصاصی ، مرکب رهوار ، زیر مجموعه ی پا به رکاب و صد البته پذیرائی و مهمان پذیر لوکس در حد هتل های رامسر !! در خدمتشان بوده است.

اما حکایت وقتی جدی تر شد که شاهین اقبال بر رامسر فرود آمد! و یا آوردند !! و دانشگاه علوم پزشکی بین الملل رامسر به خاط شهره ی جهانی شهر نمونه ی گردشگری بین المللی رامسر !!!! ( چقدر عنوانش طولانی است آدم از نفس می افتد! ) مجوز گرفت. شاید از اول هم می خواستند مجوزش را بگیرند و منتقلش کنند!

تازه داد اساتید متخصص درآمد که آقا راه طولانی است و خطرناک.  آقا امکانات در حد دانشگاه پزشکی در بیمارستان های منطقه نیست. مسوولینی که می خواستند سرکشی کنند به این مجموعه با نام طویل ، مستاصل شدند.چاره را پاک کردن صورت مسئله دیدند و به این نتیجه ی واضح و مبرهن رسیدند که به علت طولانی بودن مسیر ، صرف هزینه های مادی و جسمی در این مسیر ، وجود دانشگاه در رامسر به صلاح نیست !!

برادر ! آقاجان !! مردم سال ها بود که این را می گفتند و تقاضای حل مشکل خود با فرمانداری کل مستقل و با نرسیدن به مطلوب ؛ درخواست استان مستقل را کردند. چه می شود اگر چند صباح به اندازه ی سال های عذاب کشیدن مردم این خطه ، دوستان مرکز نشین به زحمت بیفتند ؟

اگر نگران طولانی بودن مسیر هستید ، ما فرودگاه بین المللی نیمه کاره هم داریم!

نگران مسیر تردد نباشید ، ترافیک سلمانشهر فقط در روزهای تعطیل ، پنج شنبه ، جمعه و برخی روزهای هفته است و بزودی حل می شود.  ان شاالله پل صفارود هم که با بودجه ی ساخت کمتر از یک میلیارد تومان قرار بود سال ها پیش افتتاح شود ، پس از صرف میلیاردها تومان چند سال دیگر بازگشائی خواهد شد.

نگران امکانات آب شرب نباشید ، سد میجران هست ، البته اگر چند سالی است که قرار است تصفیه خانه اش هر سال برای سال بعد افتتاح شود جای نگرانی ندارد!

در چند سال بازگشائی دانشگاه علوم پزشکی واحد بین الملل اگر آزمایشگاه و تجهیزاتش را به امید این که به همین دلایل کوچانده شود ؛ نداده اند ، به امید خدا در سال های بعد خواهند داد.

 اگر تجهیزات بیمارستان رامسر و ساختمانش فرسوده شده ؛ قرار است پشت همین بیمارستان ، ساختمان نیمه کاره ای که روزی قرار بود بیمارستان نمونه ی خاورمیانه شود ، را یک طبقه اش را آماده می کنند بل که مشکلات علمی و پژوهشی آن حل شود.

اگر برخی از ادارات رامسر پس از حدود 30 سال مستقل شدن!!  ؛ مستاجرند ، جای نگرانی نیست. چرا که یک فرهنگسرائی در حدود 15 سال پیش کلنگش را در باغ 30 هکتاری زده اند ، به امید خدا چند دولت بعد فکری به حال آن خواهند کرد! و دانش آموختگان علوم پزشکی از تالارهای سینما و کنسرت موسیقی اش بهره خواهند برد و اوقات فراقتشان را به خوشی سپری خواهند کرد.

اصلا نگران زباله نباشید چرا که جنگل کلاکولی و مسیر اشکته چال هنوز ظرفیتشان تکمیل نشده و در شهر اثری از زباله و بوی متعفن آن نیست که مشامتان را آزار دهد.

... گفتنی ها بسیار است  و ...

مسوولین استانی که دست ماها به شما نمی رسد؛ بازی کی بود کی بود ، من نبودم برای دانشگاه علوم پزشکی واحد بین الملل رامسر، جواب نمی دهد!! اگر دانشگاه شاهد را چون آش با جاش بردند و کسی حرف نزد ؛ دلیل نمی شود که امروز ادعای انتقال دانشگاه را بکنید وبه قول رامسری ها چون دیدید « گرما سوجون » است از اساس آن را کذب و شایعه بدانید.

مردم نگرانند ! نکند به همراه دانشگاه پزشکی ؛ تجهیزات و امکانات بیمارستان ها هم کاهش یابد.

مردم نگرانند چرا که در ساری  2 دانشکده پزشکی که یکی متعلق به دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری و دیگری متعلق به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی مازندران است و دانشگاه علوم پزشکی بابل در فاصله چهل کیلومتری آن می باشد شهرهای آمل و بابلسر و فریدونکنار نیز از علوم پزشکی سهم دارند ؛ اما در غرب مازندران فقط به وجود رشته پزشکی در دانشگاه آزاد تنکابن و وجود دانشکده بین الملل پزشکی در رامسر است که انتقال آن ، یعنی حذف بسیاری از خدمات پزشکی. مردم می دانند که تنها راه ارتقای بهداشت و درمان در غرب مازندران تأسیس دانشگاه علوم پزشکی مستقل است نه انتقال یک واحد وابسته !

مردم می پرسند اگر رامسر دارای زیر ساخت تاسیس دانشگاه نبود چرا بدان مجوز دادند؟ و حال که 5 سال است که مجوز دارد چرا امکانات و تجهیزات نمی دهند؟

مردم می پرسند آیا امکان یک همکاری بین بخشی در علوم پزشکی گیلان و مازندران امکان پذیر نیست تا اساتید گیلانی برای تدریس به رامسر بیایند و فکر حذف دانشگاه به خاطر دوری راه ، هزینه های وقت و مالی و جانی در ذهنشان پرورش نیابد؟

هرچند که ربیع فلاح استاندار مازندران گفت: انتقال دانشگاه واحد بین الملل رامسر شایعه است و صورت نخواهد گرفت.چنین کاری صورت نخواهد گرفت و بهتر است این شایعات دامن زده نشود. اگر وزارتخانه هم بخواهد این اقدام را انجام دهد من در کنار مردم رامسر هستم و هرگز خودم را جدای از هیچ کجای مازندران نمی دانم ضمن آن که خیریان پور معاونت توسعه و برنامه ریزی استانداری پیگیر تمامی مسایل غرب مازندران بطور ویژه هستند.

و محمدصادق رضایی معاون آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران گفته است : واحد دانشگاهی رامسر مستقل نیست و تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مازندران است ، دانشگاه علوم پزشکی مازندران هیچ برنامه‌ای برای انتقال واحد بین‌المللی رامسر نداشته و ندارد.

اما سید جلیل مرتضوی امام جمعه ی شهرستان رامسر احتمال انتقال دانشگاه را زیاد می داند و می گوید : 70 درصد کار انتقال انجام شده است هر چند کمی دیر شده است اما تا آخر برای ماندن دانشگاه تلاش می کنیم و رسانه ها و مردم باید حضور فعال تری برای حفظ آن داشته باشند.

از درون دانشگاه رامسر زمزمه ی دستور معاون وزیر برای انتقال دانشگاه به گوش می رسد و در پی تشدید مخالفت ها به استاتید ،کارمندان و کارکنان توصیه ی اکید می شود که به شایعه ها دامن نزنید!!

هشدار به مسوولان ذی ربط که آگاهانه از تخصیص تجهیزات مورد نظر دانشگاه خود داری می کنند تا مرگ تدریجی و حمل جسد و تابوت خالی این واحد دانشگاهی به ساری را مردم شاهد باشند ، مردم نگرانند و نگران تر از همه آنان و خانواده ی آنانی که چند صباحی است به عناوین مختلف در پست ترین شغل های این دانشگاه و با قراردادهای نگران کننده و با حقوقی پائین مشغول کار هستند .

 هشدار که بازی کردن با احساسات مردم ، داعیه ی استان مستقل را شعله ورتر خواهد کرد و از دست دادن رامسرو منطقه ی گردشگری غرب مازندران ، به یقین  برای استان سنگین و غیر قابل تحمل خواهد بود.

با همه ی این اتفاقات ... اما هنوزمردم نگرانند...