و پایان ضیافتی دیگر...

سخن سردبیر  شماره ی 10 « ساحل دریا » ویژه ی شهرستان های تنکابن و عباس آباد 

ماه رمضان سپری شد . ماهی که در آن میهمان خدا بودیم و هرکس به ظرفیت خویش توشه ای برداشت ؛  نه به سعی خویش بل به فضل و رحمتی که خدای در شب های قدر بر او مقدر کرده بود.

در بخشی از نیایش سی و نهم صحیفه ی سجادیه ؛ معصوم برگزیده ی حضرت حق ذکری دارد که بسیاری از آن غافل شده ایم. او از خدا می خواهد که : «  بار خدایا از تو طلب می کنم چیزی را که بخشش آن از تو هیچ نمی کاهد و در خواست گرفتن و حذف بارسنگین گناهان بر دوشم را از تو می خواهم که برگرفتنش ؛  بر بار تو نمی افزاید. و از خدا می خواهد بخشایش « نفس »  را . نفسی که از آفریدنش سود و زیان برای خدا نیست و در آن نشانه ی قدرت خلقت نهفته است. »

ما « دعا کردن » را فراموش کرده ایم. خواستن از هرکس غیر از حق را بسیار انجام داده ایم. حضرت حق به وضوح در قرآن کریم می فرماید « بخوانید مرا تا اجابت کنم خواسته ی شما را » .

در خوان نعمت الهی اگر به قدر « سلیمان » به همه عطا نشده است  ؛ با عزت نفس می توان  به سان مورچه ی بر سر راه سلیمان ،  فقط خدا را دید و از او مدد جست.

اشکال جامعه ی امروز ما این است که باور قلبی به این که « هرکس به خدا توکل کند خداوند برایش کافی است » کمرنگ شده است و اطمینان نداریم که : « از جائی به ما روزی می رساند که گمانش را نیز نمی بریم. »

رمضان فرصتی بود که دوباره به خویشتن خویش بازگردیم. توجه به این نکته ارزشمند است که اگر در گذشته نکردیم از امروز « نگوئیم چیزی را که بدان عمل نمی کنیم . »